رقص در تاريكي

ساختماني كه درش زندگي مي‌كنم٬ راهروهايش چشم الكترونيك دارد كه وقتي كسي واردش مي‌شود يا در خانه‌اش را باز مي‌كند و پا توي راهرو مي‌گذارد٬ روشن شود. بعد هم كه طرف رفت پي كارش٬ يك دقيقه‌ي بعد خودش خاموش مي‌شود. گذاشته‌اندش كه لامپ‌ها بيخودي روشن نمانند و برق هدر نرود.

آمارش را گرفته‌ام و به تجربه دستم آمده است كه چشم‌ها نقاط كور انگشت‌شماري هم دارند كه در آن نقاط حركت اشيا يا افراد را نمي‌بينند. حالا مدتي است يكي از تفريحات زندگيم شده است اين كه ذره‌ذره اين نقاط را كشف كنم و پيش بروم. تا همين‌جايش توانسته‌ام نزديك 3 متر از در آپارتمانم فاصله بگيرم٬ بدون اين‌كه چشم الكترونيك مرا ببيند و چراغ‌ها را روشن كند. جذابيتش اين‌جاست كه هر قدم ترفند خودش را دارد؛ بعضي جاها بايد مماس با ديوار حركت كرد٬ بعضي جاها بايد نشسته جلو رفت٬ بعضي جاها هم كجكي. كار بسيار ظريف و حساسي است و به معناي واقعي همه چيزش به مويي بند است. هدفي كه تا پايان اين نيمسال تحصيلي براي خودم تعريف كرده‌ام اين است كه بتوانم بدون ديده شدن توسط چشم و روشن شدن چراغ‌ها خودم را به آسانسور برسانم و از راهرو خارج شوم كه اگر در دستيابي به اين مهم موفق باشم٬ هدف بعدي‌ام اين خواهد بود كه تا پيش از پايان مقطع دكترا بتوانم رقص‌كنان يك دور تا آن سر راهرو بروم و برگردم و بعد سوار آسانسور شوم٬ بدون اين‌كه چراغي روشن شود.

دارم تمرين مي‌كنم براي جام ملت‌هاي آسيا و بعد از آن هم بايد آماده شوم براي جام جهاني. چيزي كه دلم مي‌خواهد بدانيد اين است كه اگرچه در باشگاه‌هاي اروپايي مشغول به تمرين هستم٬ اما هميشه آماده‌ام براي بازي‌هاي ملي به كشورم برگردم و پيراهن ملي‌ام را بپوشم. البته نكته‌اي نگرانم مي‌كند و آن اين‌كه شنيده‌ام در ايران انتخاب‌ها بيش از آن‌كه بر مبناي صلاحيت و شايستگي افراد باشد٬ به روابط و مسائل حاشيه‌اي بستگي دارد. البته بعيد مي‌دانم اين شايعات واقعيت داشته باشد؛ ولي به هر حال اگر كسي آمار دقيق‌تري دارد٬ ممنون مي‌شوم در جريانم بگذارد.