جناب استاد قاسمی؛ میرزا قاسمی

من نمی‌دانم چرا همیشه فکر می‌کردم میرزا قاسمی از جمله غذاهای پرکالری است. یعنی به هر حال زمان خوردنش یک ته مهاری روی خودم داشتم که خفه نکنم خودم را باهاش. اما حالا که پا داد و خودم این‌جا درستش کردم، می‌بینم همچین خبری هم نیست و اساسا به جز همان یکی دو قاشق روغنی که برای تفت دادن سیر می‌زنم تنگ تابه، چیز بد دیگری ندارد. بادمجانش که کبابی است و گوجه‌اش را هم –از خدا که پنهان نیست، از شما هم پنهان نباشد- از این کنسروهایی می‌گیرم که خودش پوست گوجه را گرفته و ریزش هم کرده و با آبش داخل کنسروشان کرده است. البته می‌دانم که بهتر این بود که گوجه‌ی سالم و تازه می‌گرفتم و این‌ها. اما دیگر زحمت جوشاندن یا کبابی کردن گوجه و درآوردن پوستش و ریز کردنش، خداییش می‌ارزد به کمی ناسلامتی کنسرو.

آقاجان، بادمجان‌ها را بگذارید توی فر، توری داخل فر را هم ببرید بالا، نزدیک المنت‌ها و تا آخرین درجه روشن‌شان کنید. چند جای بادمجان را هم با چاقو سوراخ کنید که منفجر نشود؛ اتفاقی که برای من افتاد یک بار. بعد تا بادمجان‌ها کبابی شوند، چند جبه سیر را بکوبید یا رنده کنید یا ریز کنید و در یکی دو قاشق روغن تفت دهید. این وسط بادمجان را هم چند باری بگردانید که همه‌جایش کباب شود. بعد درشان بیاورید و ساطوری‌شان کنید. تنبلی نکنید و خوب ساطوری کنید. بعد بادمجان و کنسرو گوجه فرنگی را خالی کنید توی سیرداغ و هم بزنید. نمک و فلفل هم که البته فراموش نمی‌شود. بگذارید آنجا بماند و جلز ولز کند تا آبش گرفته شود. گاهی هم هم بزنیدش که ته نگیرد.

به عنوان آخرین مرحله از عملیات والفجر، میرزا قاسمی را کمی جمع کنید یک گوشه‌ی ماهیتابه و گوشه دیگر ۲-۳ تا تخم‌مرغ بشکنید و نیمرو کنید. روغن هم دیگر لازم نیست بریزید. همان روغن ماسیده‌ی کف ماهیتابه کافی است. زرده و سفیده‌اش را هم بزنید و بگذارید کمی (نه زیاد) ببندد. بعد همه چیز را با هم قاطی کنید و بگذارید تکه‌های تخم‌مرغ برود لابه‌لای بادمجان و گوجه فرنگی. ای جان. ای جان.

با برنج، با نان، با ماست بخورید. با ماست و پیاز بخوریدش، یا ایها الذین آمنو.