چنين باد اندر شبستان من

داشتم داستان سياوش را در شاهنامه مي‌خواندم٬ آن‌جا كه فردوسي شرح آشنايي و ازدواج شاه كاووس را با مادر سياوش مي‌دهد. داستان از اين قرار بوده است كه يك روز طوس و گيو (كه هر دو از پهلوانان شاه كاووس بودند) به همراه گروهي از زيردستان و همراهان به تفرج و شكار مي‌روند. در نزديكي مرز توران٬ در درون بيشه‌اي چشم‌شان به دختري مي‌افتد كه به گفته‌ي فردوسي:

به دیدار او در زمانه نبود / برو بر ز خوبی بهانه نبود

گيو و طوس از او پرس‌و‌جويي كردند كه از كجا آمده است و اين‌جا چه مي‌كند و اين حرف‌ها. بعد هم بر سر تصاحب دختر ميان دو پهلوان بگو‌مگويي در گرفت:

دل پهلوانان بدو نرم گشت / سر طوس نوذر بی‌آزرم گشت

شه نوذری گفت من یافتم / از ایرا چنین تیز بشتافتم

بدو گیو گفت این سخن خود مگوی / که من تاختم پیش نخچیرجوی

اين اختلاف تا آن‌جا بالا گرفت كه گفتند اصلن بايد سر اين دختر را كه باعث و باني اختلاف است همين‌جا ببريم تا قال قضيه كنده شود:

سخن‌شان به تندی بجایی رسید / که این ماه را سر بباید برید

كه البته با وساطت يكي از همراهان٬ قرار شد دختر را پيش شاه كاووس ببرند تا او ميان‌شان داوري كرده و دختر را به يكي از اين پهلوان‌ها ببخشد. خلاصه دختر را بار مي‌زنند و با خودشان به كاخ شاه مي‌برند و داستان را براي شاه بازمي‌گويند. اما گويا شاه خودش از همه خوش‌اشتهاتر بوده است:

چو کاووس روی کنیزک بدید / بخندید و لب را به دندان گزید

و خودش مشغول مخ‌زني شد:

بدو گفت خسرو نژاد تو چیست / که چهرت همانند چهر پریست

و خلاصه بعد از كمي گفت‌وگو٬ شاه به طوس و گيو كه ظاهرن نقش دسته‌بيل را بر عهده داشته‌اند٬ گفت از فكر دختر بيرون بيايند كه اين لقمه‌ي ملوكانه سزاوار پادشاه است:

بهر دو سپهبد چنین گفت شاه / که کوتاه شد بر شما رنج راه

گوزن‌ست اگر آهوی دلبرست / شکاری چنین از در مهترست

بعد هم شاه دستور داد دختر را به شبستان ببرند و بيارايندش:

بت اندر شبستان فرستاد شاه / بفرمود تا برنشیند به گاه

بیآراستندش به دیبای زرد / به یاقوت و پیروزه و لاجورد

البته ظاهرن شاه كاووس در زمينه‌ي بهره‌برداري از ازدواج هم بسيار هول بود. چون خيلي زود سر و صدايش درآمد:

بسی برنیآمد برین روزگار / که رنگ اندر آمد به خرم بهار

جدا گشت زو کودکی چون پری / به چهره بسان بت آزری

داشتم فكر مي‌كردم در كنار همه‌ي چيزهاي خوبي كه از دوران قديم شنيده‌ايم و برايمان نقل كرده‌اند٬ اين را هم اضافه كنيم كه دخترها هم به مراتب بهتر و منطقي‌تر از امروز بوده‌اند. نمونه‌ش همين: دختر به اين خوشگلي رفته تك و تنها در بيشه ايستاده است كه كسي بيايد ببردش. عشوه خركي هم در كارش نبود. پهلوان‌ها كه از راه رسيدند مثل بچه‌ي خوب همان‌جا ايستاد تا ميان خودشان تصميم بگيرند و ببيند قسمت كدام‌شان مي‌شود. بعد هم اين‌كه وقتي بر سر تقسيم به نتيجه نرسيدند٬ ناراحت نشد. به آن‌ها فرصت داد و همراه‌شان آمد تا بعدن تصميم بگيرند. خانه نمي‌آيم و از اين حرف‌ها هم در كارش نبود. در خانه هم كه تصميم عوض شد و قرار شد كس ديگري او را بستاند٬ نه نياورد. شرط و شروط هم نگذاشت كه نمي‌دانم 5 سال اول ازدواج بچه‌دار نشويم و اين حرف‌ها. رفتن به شبستان همان و وا دادن همان. آخرش هم پسري زاييد به چهره به‌سان بت آزری؛ خلاصه اين‌كه از شواهد چنين برمي‌آيد كه كلن بساز و اقتصادي بودند دخترهاي آن دور و زمانه.

دوست دارم برگردم به زمان‌هاي قديم. بعد يك روز براي شكار بروم طرف‌هاي مرز توران٬ درون بيشه‌اي جايي. دوست و رفيق و پهلواني را هم با خودم نبرم كه بخواهد سر دخترك حرفمان شود و آخر دختر از بغل كاووس سر در بياورد. پيدايش كه كردم٬ برش دارم و بياورم بفرستمش در شبستانم. فكرش را بكنيد٬ شبستان هم داشته باشم. بعد خودم بنشينم به friends ديدن و مدام زن‌هاي شبستان بيايند و چاي تازه‌دم بياورند و آتش قليانم را عوض كنند و اگر چيز ديگر هم خواستم نه نياورند. همه‌شان هم بت آزري بزايند. من هم هي friends ببينم و هي تازه شود چاي و قليانم. زن‌هاي شبستانم.