اين كفار فرنگي بي پدر و مادر

يعني من جان مي‌دهم براي ديدن آن لحظه‌اي كه در يكي از لاين‌هاي خيابان ترافيك مي‌شود و باقي مسيرها باز است؛ اما هيچ‌كدام از آن‌ها كه در راه‌بندان گير كرده‌اند به خود اجازه نمي‌دهند سر خر را كج كنند و بپيچند در لاين كناري و شر ترافيك را از سر خود باز كنند؛ گازش را بگيرند و بروند پي كارشان. منتظر مي‌مانند تا راهي كه در آن هستند باز شود. اين تنها كاري‌ست كه مي‌كنند.

يعني من زنده مي‌شوم وقتي پايم را بر روي خط عابر پياده مي‌گذارم و ماشيني كه از آن دور دارد با سرعت مي‌آيد٬ سرعتش را كم مي‌كند و سه متر مانده به خط عابر مي‌ايستد. انتظار تشكر و سر تكان‌دادني هم ندارد كه وظيفه‌اش بوده است. كرمم مي‌گيرد كه آرام‌آرام و شلان‌شلان مسير را طي كنم. نه بوق مي‌زند كه زودتر شرت بكن و نه عصباني مي‌شود. منتظر مي‌ماند تا وقتي آخرين گام را از روي خط عابر برداشتم٬ گازش را بگيرد و برود.

يعني لذتي دارد ديدار اين صحنه در سوپر ماركت كه كسي كه دو تا چرخ دستي را پر كرده است و بالاي 500 فرانك خريد كرده است٬ در صف پشت آدمي مي‌ايستد كه يك نصفه زنجبيل دستش است كه نيم فرانك هم نمي‌ارزد. بعد هم مي‌خواهد همين نيم فرانك را با كارت پرداخت كند كه خود زمان بيشتري مي‌طلبد. اما نه فروشنده ذره‌اي از لبخند و احترامش كم مي‌شود و نه آن آدم 500 فرانكي پشت‌سر صدايش درمي‌آيد كه برو عمو جان! وقت ما را گرفتي!

اين گونه‌اند اين كفار فرنگي بي پدر و مادر...

--------------------------

پ.ن. تا همين‌جا دو تا از نظرهايي كه بر اين پست گذاشته شده است٬ اشاره دارد به عنوان "اين كفار فرنگي بي پدر و مادر." گفتم شايد واضح نبوده است كه منظورم از اين عنوان كنايه به كساني بوده است كه چنين عناويني را به كار مي‌گيرند. گفتم شايد اين‌طور برداشت شده كه اين عنوان عقيده‌ي خودم بوده است. گفتم كه اشتباه نشود.