جام جم

دوستي برايم پيوندي را از سايت حافظ مستانه فرستاد كه در آن فايل صوتي‌اي از استاد محمد جعفر محجوب قرار دارد در شرح غزل معروف "سال‌ها دل طلب جام جم از ما مي‌كرد" .

آماده بودم كه بروم كتابخانه. مقاله‌اي را بايد تا پايان اين هفته به سرانجام برسانم و هنوز دورنمايي از پايانش در دست ندارم. اين بود كه داشتم با عجله وسايلم را جمع مي‌كردم كه بروم كتابخانه و درس و مشقم را دريابم. ايميل اين دوستم را كه ديدم٬ فكر كردم فايل صوتي‌اش را بر روي گوشي‌ام داشته باشم و در فاصلة 10-15 دقيقه‌اي خانه تا كتابخانه به آن گوش دهم و به قول خودم ماحصل كلام را دريابم. كه چه فكر ابلهانه‌اي كرده بودم. ماحصل كدام است؟

مسير خانه تا كتابخانه را 3 بار رفتم و برگشتم. دستم نمي‌رفت كه صدايش را قطع كنم. سحر كلام مگر چيست؟ چيزي غير از اين است كه با عجله از خانه بيرون بيابي كه زود خودت را به جايي برساني و بعد ببيني كه بيش از يك ساعت است كه خود را در اين مسافت 10-15 دقيقه‌اي معطل كرده‌اي و حالا هم چند دقيقه‌اي است كه جلوي در كتابخانه ايستاده‌اي٬ مانند خل و چل‌ها و نمي‌تواني دل از اين كلام بكني. مي‌خواهي تا آخرين قطره از آن را بنوشي. اين پا و آن پا مي‌كني و با خودت مي‌گويي يك كلمه هم كه بيشتر بشنوم غنيمت است. گفتم كه مانند خل و چل‌ها.

من اين غزل را از سال‌ها پيش از بر بوده‌ام. نمي‌دانم از كي٬ از خيلي قديم‌ها. بچگي‌هايم. بارها هم اين‌جا و آن‌جا خوانده بودمش و اين و آن به‌به و چه‌چه كرده بودند. اما مگر چه اهميتي دارد؟ وقتي تمام اين سال‌ها٬ اين‌همه معنا را كه در پس آن نهفته بود در نيافته بودم٬ ديگر چه اهميتي دارد كه آن را از بر بوده‌ام يا ديگران چه حالي به من داده‌اند؟

فايل را مي‌توانيد اينجا گوش كنيد و ببينيد كه چه جواهري بوده است اين مرد. چه درياي دانشي بوده است.

خدا رحمتت كند دكتر محجوب. مگر مي‌شود نكند؟