آن‌ها که عقب نشسته‌اند

واقعا سوال درست و به‌جایی بود که ابی پرسید. یعنی به نظرم هرکسی، در هر منصب و موقعیتی که هست، باید هر از گاهی، یکهو کار و بار و همه چیزش را متوقف کند و از خودش، از دیگرانی که دور و برش هستند، بپرسد آیا آن‌هایی که عقب نشسته‌اند، بهشان خوش می‌گذرد یا نه.

حالا که فکرش را می‌کنم، اصلایادم نمی‌آید کی و کجا بود که این سوال را پرسید. یعنی مثلا قبل از آن‌که سیم میکروفونش کم بیاید و نتواند برود قاطی جمعیت بود یا بعد از آن. حتی مطمئن نیستم که این دو ماجرا در یک کنسرت بوده باشد. اما اینش چه اهمیتی دارد؟ اصلا چه فرقی می‌کند؟ مهم این است که یادش بود، مرامش را داشت که وسط بزن و بکوب، همان موقعی که لابد سرش هم حسابی گرم شده بود و خدا نفر جلو دست و بالش داشتند می‌زدند و می‌رقصیدند و حال می‌کردند، یکهو یادش بیاید سراغ آن‌هایی را بگیرد که عقب‌تر نشسته بودند و نگرانشان شود که آیا حال می‌کنند یا نه. آن‌هم در کنسرتی که آدم بیرون سالن هم که باشد حال می‌کند، چه برسد به داخل سالن، حالا گیرم کمی عقب‌تر.

مسوولان باید از ابی یاد بگیرند. گاهی حال آن عقبی‌ها را بپرسند و گاهی هم –تا آن‌جا که سیمشان کم نمی‌آید- بروند قاطی جمعیت. فوقش سیم کم بیاید و آخرش بگویند نشد که بشه واقعا. همینش را هم باید یاد بگیرند که اگر کاری انجام نشد، بگویند که نشد که بشه. مسوولان باید هر از گاهی آهنگ "وقتی دلگیری و تنها" را بخوانند و موقع داد زدنش که می‌شود، میکروفونشان را بگیرند طرف ملت که صداشان بهتر شنیده شود و وسط‌هایش هم بگویند قربون نفستون. باید شقایق داریوش را بخوانند و قبول کنند که نمی‌توانند به قشنگی خودش بخوانند. گاهی باید از ملت اجازه بگیرند و کتشان را دربیاورند. از همه مهم‌تر، باید باور کنند این هواپیما رفت و برگشت است.

مسوولان اما، حیف که هیچ غلطی نمی‌کنند. هیچ کدام از این‌ها را که گفتم، به کار نمی‌گیرند. نه حالی از عقبی‌ها می‌پرسند، نه آن کت بدرنگشان را درمی‌آورند و نه اصلا قاطی جمعیت می‌شوند که اندازه‌ی سیمشان مشخص شود.  از این همه آموزه‌های اخلاقی، فقط ریش گذاشتن ابی را یاد گرفته‌اند که آن هم به هیچ کاری نمی‌آید.