گاهك

من كه نمي‌توانم نگاه از نگاهش بردارم. با آن گوش‌هاي بزرگ و آويزان و شاخ‌هاي شق كرده‌اش رو به بالا. با آن پيراهن چرك و كثافت و سوراخ‌سوراخي كه تنش كرده است و لابد پيش از آن كه به اين وضع بيفتد و او صاحبش شود٬ زيرپوش يكي از اعضاي خانه بوده است. با مخزني كه آن‌جايش گذاشته‌اند كه مثلن هر جا كه عشقش كشيد نشاشد و زندگي را به نجاست نكشد. با آن بندي كه معلوم نيست كجاي گردنش را به كجاي كپلش وصل كرده است و اصلن به چه درد مي‌خورد. با دمي كه سر بالا ايستاده است و لابد اگر كسي برود پشتش٬ همه‌ي ننگ و ناموسش را مي‌تواند ببيند. پاي جلويي‌اش -سمت راستي- را كمي خم كرده و كج گرفته و انگار به خيالش خواسته است ژستي گرفته و خودي نشان داده باشد. و نگاه مهربان و متواضع و آرامش٬ بي حرف و حديثي٬ يا شايد پر از حرف و حديث. پشت دري كه چفتش را هم انداخته‌اند كه در نرود٬ در نيم‌وجب جايي كه دارد٬تنها ايستاده است٬ بي همدمي. چند وقت است اين‌جاست؟ نمي‌دانم.

مگر چند بار ممكن است در زندگي يك بز پيش بيايد كه عكاس حرفه‌اي‌اي از نشنال جئوگرافيك به سراغش برود و عكسي ازش بگيرد؟ اصلن از هر چند صد هزار بز ممكن است يكي بخت و اقبال بلندي بيابد كه شكار چنين صحنه‌ي پر افتخاري شود؟ گمانم اين است كه هيچ موجود ديگري٬ حتي هيچ انساني نمي‌توانست قدر اين لحظه را آن‌گونه كه اين بز دريافت٬ دريابد. نگاهش كنيد: به جاي آن‌كه لب به شكايت باز كند٬ سر و صدا از خودش در كند و به در و ديوار بزند كه مثلن صاحبش چه بلاها كه بر سرش نياورده٬ كه تنهايش گذاشته و كهنه‌پاره‌هاي اين و آن را رخت تنش كرده٬ بي جفت و همسرش گذاشته و حتي آن‌جايش را هم چپانده‌ است در ظرفي٬ جايي كه شاش راحت را هم ازش گرفته‌ است؛ به جاي همه‌ي اين حرف‌ها نگاهش را دوخته‌ است به دوربين٬ لبخندي زده است٬ يك پايش را كمي بالا گرفته و خم كرده است و بهترين تصوير زندگي‌اش را تقديم عكاس كرده است.

شما را به خدا نگوييد كه لبخند را در صورتش نمي‌بينيد...

پ.ن. اين هم لينك عكس در سايت نشنال جئوگرافيك:

http://photography.nationalgeographic.com/photography/photo-of-the-day/goat-north-india