الهه هم از آن جاودانه‌هاي موسيقي اصيل ايراني است. بي‌خود نبوده است كه داود پيرنيا (مدير برنامه‌ي گل‌ها) وقتي او را يافت٬ ديگر رهايش نكرد؛ تا آن‌جا كه گفته مي‌شود در ميان خوانندگان ايراني٬ بيشترين تعداد برنامه‌هاي گل‌ها (بيش از 100 برنامه) را به خود اختصاص داده است. باز هم بي‌خود نبوده است كه همايون خرم و پرويز ياحقي و شهبازيان و بزرگاني از اين دست اين تعداد از آهنگ‌هاي او را ساخته‌اند و تا اين پايه او را پر و بال داده‌اند.
صدايش زنگ منحصر به فردي دارد كه اگر چه گاهي او را به صداي پوران نزديك مي‌كند –و به گمانم در بعضي تصنيف‌هايش به عمد چنين شباهتي را پررنگ‌تر كرده است- اما هميشه او را سر و گردني بالاتر نگاه داشته است.
الهه در زمانه‌اي كه دلكش و مرضيه و پوران در اوج شهرت و فعاليت هنري خود بوده‌اند به راديو پا گذاشت و شايد اصلا يكي از دلايلي كه نتوانست در ميان عموم شهرتي مشابه اين نام‌ها براي خود دست و پا كند٬ همين ورود ديرهنگامش و حضور چنان رقباي قدري بوده است. خواص و اهل موسيقي البته قدرش را خوب دانسته‌اند. گفتم كه پيرنيا چگونه وقتي يافتش٬ رهايش نكرد.
اين فلش تصويري را از درباره‌ي الهه دست ندهيد. با كلام‌هايي از ايرن و همايون خرم و فريد يگانه٬ فرزند الهه.
اين هم پيوندي به برنامه‌ي گل‌هاي رنگارنگ شمارة 556 كه الهه "نه آوایی٬ نه دنیایی٬ نه رویایی" را با آهنگي از فريدون شهبازيان مي‌خواند. از گل‌هاي تازه‌ي شماره 23 هم كه نمي‌توان گذشت. آن‌جا كه الهه تصنيف "زمانه‌ي ما" را بعد از آواز شجريان سر مي‌دهد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر