انوشیروان خلعتبری

خدا را شکر که این دو برنامه‌ی من و تو در دو شب متوالی پخش شد تا فرصت مقایسه‌ی حاضر و آماده‌ای دست بدهد. یکی، دیشب، مسابقه‌ی انتخاب خواننده برای آکادمی گوگوش را می‌گویم که هومن خلعتبری نشسته بود آن‌جا و ادای ملت را درمی‌آورد و براشان زبان درمی‌آورد و مسخره‌شان می‌کرد و چنان از بالا به همه نگاه می‌کرد که انگار چه خبر باشد. دومی هم، امشب، بخش‌هایی از کنسرت انوشیروان روحانی را می‌گویم که پسرش رضا همراهی‌اش می‌کرد و معین و مارتیک و امیل ساین هم آمدند و برایش خواندند و روحانی پیرمرد هم با این قد و قواره و اسم و رسمش پیش پای تک‌تک‌شان بلند شد و به هر کدامشان یک جور احترام گذاشت و صد بار به جمعیت تعظیم کرد و با چه فروتنی دلنشینی خاطره‌ی اولین آهنگی را که در کودکی ساخت نقل کرد و چه خوب و موجز پسرش را به ملت معرفی کرد و این حرف‌ها.

خلاصه فرق هست بین آدم‌ها. داستان همان درخت و بار و بر بیشتر و سر پایین‌تر. نمی‌دانم، شاید هم ما از زمان عقب افتاده‌ایم. یعنی زمانه عوض شده است، ولی انتظار ما از رفتار و منش آدمی که نام هنرمند را یدک می‌کشد، هنوز همانی است که نمونه‌اش را در امثال روحانی می‌بینیم؛ یا در زبان در آوردن‌ها و مسخره کردن‌های خلعتبری نمی‌بینیم.