درِ باغ سبز

غروب از ميدان انقلاب سوار يكي از اين تاكسي‌هاي سيدخندان شدم. همين كه راه افتاديم٬ از ضبط ماشين آوازي از عبدالوهاب شهيدي را شنيدم كه قبلا به گوشم نخورده بود. از راننده پرسيدم اين كدام اجراي شهيدي است؟ برنامه‌ي گل‌ها است٬ چه است. راننده گفت نمي‌داند. بعدش هم اضافه كرد ضبط نيست٬ راديو است. تعجبم دو چندان شد٬ به همراه خوشحالي‌اي كه مگر راديو از اين چيزها پخش مي‌كند؟ راننده توضيح داد كه يكي‌٬ دو ماهي‌ست اين ايستگاه راديويي شروع به كار كرده و فقط هم موسيقي اصيل ايراني پخش مي‌كند. كيف كردم. گفتم چه عالي. چه عجب يك جايي در اين مملكت كسي كار درست و حسابي‌اي ازش سر زد. خوشحال شدم.

رفته بودم در بحر صداي خاطره‌انگيز عبدالوهاب شهيدي٬ كه مسافر بغلي‌ام آرام سرش را بهم نزديك كرد و گفت: زياد خوشحال نباش آقا جان. اين هم برنامه‌شان است. گفتم برنامه‌ي چي؟

گفت: نه كه انتخابات نزديك است٬ اين هم نقشه‌شان است كه دوباره سر مردم را شيره بمالند و بكشندشان پاي صندوق‌ها. از الان كم‌كمك مهرباني‌شان گل مي‌كند و در باغ سبز نشان مي‌دهند تا زمان انتخابات كه به مردم نياز دارند٬ تنها نمانند.

بعد سري تكان داد و انگار با خودش باشد٬ زير لب دو٬ سه بار تكرار كرد: اين‌ها همه‌ش برنامه است.

الان كه آخر شب است٬ هنوز در فكر آن بابا و حرف‌هايش هستم. اين‌كه بدبيني و بي‌اعتمادي تا كجا در ذهن و فكر مردم رخنه كرده است. اصلا انگار ملت همه دچار توهم توطئه شده‌اند. نمي‌دانم٬ شايد هم درست مي‌گويند.

پ.ن. تا برسيم سيدخندان٬ به جز شهيدي٬ از محمودي خوانساري و قوامي هم چيزهايي پخش كرد. عالي بود همه‌ي انتخاب‌هايش. مخلص كلام اين‌كه باز شدن چنين راه‌هايي در صدا و سيما و پخش چيزهاي از اين قبيل را٬ لابه‌لاي اين‌همه برنامه‌هاي مزخرف و بي‌محتوا٬ بايد به فال نيك گرفت؛ حتي اگر به قول آن بابا در باغ سبز باشد.